الكيان المؤقت
تحت عناوين “التفوق في القدرة العسكرية”، و”حتمية” الهيمنة الأمريكية، و”انعدام وجود البدائل”، يستمر المحور العربي- الغربي بالاعتراف بالكيان الإسرائيلي في منطقتنا بحجة “الواقعية”، واعتبار الثورية فكرة رومانسية غير مسؤولة. الواقع أن الإقرار بـ “عدم وجود بدائل” عن “السلام مع إسرائيل” يعني تبرير كل شيء إلى ما لا نهاية. والحق أن الحديث ليس له أن يدور في فلك “البديل”، وعمليات التسوية ليس لها أن تكون “قدَرًا” لا رادّ لقضائه، وما فكرة البديل إلا عملية تضليل لحرف الأذهان عن إدراك أن هذا الكيان هو كيان غير طبيعي تم زرعه في أرض رافضة له، وأن الرفض هو رد الفعل الطبيعي، وسينتهي هذا الرفض بزوال هذا الكيان، وما هو إلا كيان مؤقت، لا جذرَ تاريخيًا له.
في هذا الملف عرض لفعالية وصلاحية المصطلحات المستخدمة في الإشارة إلى كيان العدو، ومن ثم عرض للآليات التي المعتمدة لجعل كيانهم مقبولًا من خلال المصطلحات، والتي تحتم علينا نحت مصطلح يحتوي على ردة فعل تنسف كل تلك المحاولات لتثبيت كيان العدو في أرضنا. في الملف أيضًا عرض للتأثيرات النفسية والمعرفية التي من المتوقع لمصطلح/ وسم “الكيان المؤقت” أن يحققها.
أولًا: فعالية المصطلحات المستخدمة
ثمة العديد من المصطلحات الشائعة التي تطلق على الكيان الإسرائيلي في المنطقة، مثل كيان الاحتلال، كيان العدو، الكيان الغاصب، الكيان الصهيوني، و “إسرائيل” بين شرطتين في إشارة إلى عدم تبنيها كدولة.
كيان العدو: مصطلح دال على أن هذا الكيان هو عدوّ، وما بيننا وبينه علاقة صراع، هذا المصطلح بدايةً، ترك أثرًا في ذهن المتلقي لناحية تلقينه بأن هذا الكيان عدوّ، إلا أن بعض الأنظمة العربية، وبعض الإعلام العربي، وعملاء الغرب في منطقتنا، استطاعوا أن يراكموا خروقات في الحاجز النفسي تجاه هذا الكيان كعدو، في محاولات تكريس أن العداوة هي وجهة نظر، ومنهم من ذهب إلى شرعنة سلامه مع إسرائيل إسلاميًا، والترويج لأيديولوجيات دينية جديدة، قائمة على فكرة السلام.
كيان الاحتلال: هو تعريف توصيفي، خدم أيضًا في تكريس فكرة الاحتلال، لا يملك قوة تقريرية ترسخ تنبيهًا في ذهن المتلقي.
الكيان الغاصب: يحمل هذا المصطلح دلالة على طبيعة العدو، إلا أن العدو وعملائه استطاعوا الخرق بمحاولة تكريس “الواقعية”، بأن هذا الغصب سيستمر، وليس ثمة حلول إلا بالتسوية.
الكيان الصهيوني: هو مصطلح تعريفي، أي أنه كيان بأيديولوجيا صهيونية. الواقع أن ما درج في الوجدان الشعبي هو أن الصهيونية هي صفة ملحقة بالشتيمة، إذ يتضمن دلالة التزامية مع الاحتلال والتهجير والعنف وغيرها من الممارسات الإسرائيلية، إلا أن هذا المصطلح معتمد لدى كيان العدو بكل فخر، وليس فيه ما يشير إلى زوال الكيان.
“إسرائيل”: بين شرطتين في إشارة إلى عدم تبنيها كدولة، والواقع أن مجرد إعطاء رمزية للنقيض يجعل العبارة كالتالي: يعترف العالم بها كدولة ولكن أنا لا أعترف، والحال أن داخل الشرطتين أيضًا اعتراف غير مباشر بهذه الدولة.
ثانيًا: كيف يكرّس العدوّ وجوده من خلال المصطلحات
من الحيل الصهيونية البلاغية استخدام مصطلحات تبدو كما لو كانت بريئة محايدة تحل محل المصطلحات ذات المضمون التاريخي والواقعي، والخلط بين مصطلحات وجعلها بدون مجال دلالي واضح، ومحاولة طمس حقائق من خلال التجاهل والانكار وزرع واقع جديد من خلال التكرار:
المفردات المراوغة التي يستخدمها العدو
من الملاحظ أن الإسرائيليين لجعل كيانهم مقبولًا، يستخدمون في لغتهم الدبلوماسية: “الديموقراطية”، “الحرية”، “الأمن”، “السلام”، وهي نفس أدبيات الديبلوماسية الأمريكية، كما لو أنه كيان طبيعي في المنطقة. ويتم استخدام هذه المفردات بشكل مكثّف وأساسي للحصول على انطباع بأن الأخطار التي تتربّص هذا الكيان، هي نفسها الأخطار التي يمكن أن تتربّص بالدول المجاورة، وهي مشاكل مشتركة بينه وبين باقي الشعوب الأمريكية والأوروبية وحتى العربية، فيظهر الشعب الإسرائيلي بمظهر المدافع عن حقه في الأمن والديموقراطية مثل غيره من الشعوب، وأن المسؤولية تقع على عاتق الحكومة الإسرائيلية تمامًا كباقي الحكومات لحماية شعبها. ويعرف الدعاة الإسرائيليون أنهم كلما ركّزوا على التماثل والتشابه مع الولايات المتحدة، زادت إمكانية كسب دعم الأشخاص المحايدين لصالح إسرائيل، وخاصة مع موجة التطبيع التي تجتاح دول الخليج اليوم ودول عربية أخرى.
إلى ذلك، فالملاحظ أن العدو في أدبياته أمام المجتمع الدولي والرأي العام، يُكثر من استخدام عبارات مثل “الاحترام المتبادل”، و”التعاون” و”التشارك” و”التسوية”، في محاولة للإيحاء بأمر واقع يجعل كلا الطرفين يتمتع بحقوق متساوية.
وفي سياق آخر، يبرع الإسرائيليون في خلق سياقات لمفردة “السلام” في حد ذاتها. فيستخدمونها كأنهم يمتلكون الحقّ فيها وينفون من خلالها عن أنفسهم بأنهم غزاة ومعتدون، خاصة أنهم باتوا يعرفون جيّدًا أنّ العالم لم يعد ينظر إليهم على أنهم شعب مقهور ومضطهد. وقد ارتفعت بعض الأصوات في الأوساط الأمريكية والجماهير الأوروبية، خاصة المتعلمة والمتقدمة والتي تتمتّع بآرائها الخاصة، على أنهم محتلون ومعتدون.
إلى ذلك، ثمة الكثير من الاستخدامات لمصطلح “السلام”، فمثلًا، لدى الحديث عن “دفع عملية السلام” ليس ثمة سياق عن المكان الذي سيتم الدفع إليه، وإبقاء السياق غامضًا سيؤدي إلى خيارات مفتوحة، في محاولات لجعله ينتهي بدمج “إسرائيل” بالعالم العربي.
تجاهل الأصول التاريخية والزمانية وتزييفها وتغليب عنصر المكان
من الحيل الأساسية في الخطاب الصهيوني محاولة عزل الظواهر والمصطلحات عن أصولها التاريخية والاجتماعية بحيث يبدو الواقع كما لو كان مجرد عمليات وإجراءات وأحداث ليس لها تاريخ واضح ولا سياق تاريخي محدد، وبالتالي فليس لها سبب معروف أو اتجاه محدد. فالسبب لا علاقة له بالنتيجة، والنتيجة لا علاقة لها بسياقها التاريخي، والمعلومة لا تنضوي تحت نمط. ومن ثم يمكن أن يتحول الهامشي إلى جوهري والجوهري إلى هامشي، ويمكن فرض أي معنى على أية واقعة من خلال وضعها داخل نمط متكرر في الخطابات، مثل تكرار عبارة “القدس عاصمة أبدية لإسرائيل” في الخطابات الصهيونية المتوجهة للرأي العام الداخلي والخارجي. في هذه العبارة/ الشعار إنكار للجذور التاريخية العربية أولًا، ويمكن العودة في تبرير هذا الشعار إلى محاولات التضليل الأولى عندما درجت ديباجة أن فلسطين “أرض بلا شعب”، في محاولة للقول: قد لا تكون فلسطين أرض الميعاد التي وعد بها اليهود ولكنها ليست فلسطين أساسًا وإنما هي مجرد أرض والسلام، مكان بلا زمان ولا تاريخ، ومن خلال التكرار والمراوغة فيما عرضنا سالفًا من مصطلحات يتم إخفاء الماضي والتراث وكل ما يتعلق بالزمان الفلسطيني من الخارطة الإدراكية، وتكريس “أبدية” القدس كعاصمة يهودية.
بناءً على ما تقدّم من استخدامات لمصطلحات تكريس الوجود ومفاهيم التطبيع بما هي عامل مساعد على تثبيت مشروعية استمرار النظام وبقائه، ودورها الأساسي والفعّال في جعل التطبيع أكثر مقبولية على الرغم من أن مصطلح التطبيع بحدّ ذاته يشي بأن ثمة ما ليس طبيعيًا يتمّ العمل لجعله طبيعي، وهكذا، يصبح غاية في الأهمية -وإن كان متأخرًا – توحيد مصطلح يحتوي على ردّة فعل على هذه المصطلحات التي تحاول تثبيت الكيان في العالم العربي، والاعتراف به كما لو أنه كيان طبيعي، وهو “الكيان المؤقت”.
ثالثًا: الكيان المؤقت
يتمتع هذا المصطلح / الوسم بأنه ذات مقدرة تفسيرية عالية على مستوى فعاليته اللغوية والمفاهيمية التي يفترض أن تخاطب الإدراك العربي والصهيوني في آن، فهو من جهة يكرس حتمية زوال الكيان في الخطاب العربي الذي بدأ يتصدّع بفعل التنظير المفاهيمي الانهزامي كما ورد في المقدمة، ومن جهة أخرى، هو سهم من سهامنا في الحرب النفسية مع العدو، فكلما ذكرنا كيانه، ذكرناه بأنه “كيان مؤقت”. حرب نفسية تتلاقى مع الهواجس المتنامية لدى قادة الكيان ونخبه والنقاش المستدام داخل الأطر السياسية والفكرية العبرية حول احتمال زوال الكيان.
تعريف الكيان المؤقت
المؤقت: اسم مفعول من أقّت، أي زائل لا يدوم، مرتبط بوقت محدد، وهو ما تكون ممارسته مسندة إلى وظيفة عابرة. والكيان المؤقت هو كيان استند وجوده على وظيفة زُرعَ من أجلها في منطقة غرب آسيا، وهو زائل غير دائم لعدة اعتبارات بنيوية تحتّم الزوال، منها: فشل وظيفته، ضعفه لأنه مصطنع وغير طبيعي، إرادة ومقاومة الشعوب الرافضة له.
حتمية الزوال
حتمية الانتهاء وفشل الوظيفة: في الأعوام التي سبقت عام 1948 وهو عام النكبة في فلسطين، جرت العديد من النقاشات في الأروقة السياسية والعسكرية في الولايات المتحدة، كشفت عنها المذكرات، حول قيمة إنشاء “إسرائيل” في الولايات المتحدة. ولعلّ أبرزها النقاشات والمواقف الحادة التي حصلت بين الرئيس الأميركي آنذاك هاري ترومان رئيس أركان الجيش الأميركي مارشال الشهير الذي نظّم وسهّل غزو أوروبا، وصاحب «خطة مارشال» التي أعادت إعمار أوروبا بعد الحرب العالمية الثانية، ركّزت مواقف مارشال على مجموعة اعتبارات:
– دعم دولة إقليمية إسرائيلية في الشرق الأوسط سوف يؤثر على أمن ومصالح الولايات المتحدة أولاً.
– الاعتراف بدولة يهودية سيؤجّج العالم العربي.
– الاعتراف بدولة يهودية سيؤدي إلى صعوبات إضافية ومتزايدة مع مشاكل مهمة أخرى أمام الأمم المتحدة والرأي العام.
– حسم المواقف بالعنف سيقوّض عمليات السلام.
– مصلحة اليهود أيضاً في حجب الاعتراف القانوني.
وهكذا أصبح مارشال ذا سمعة ليس فقط بأنه معارض لموقف الولايات المتحدة المؤيد لتقسيم لفلسطين، بل أوصى بشدة بألا تعترف الولايات المتحدة بدولة إسرائيل. لقد تنبأ مارشال بأن الدولة اليهودية ستشكل صداعًا للسياسة الأمريكية المستقبلية، وقد كان ذلك واضحًا له من خلال عدة مؤشرات أبرزها التعنت الإسرائيلي آنذاك في الصراع مع الفلسطينيين والمستمر حتى اليوم، والذي يشلّ موقع ودور الولايات المتحدة في المنطقة، وفيما نقل في مجلة فورين بوليسي في مقال “موجز بترايوس: إحراج بايدن ليس كل القصة” عام 2010، نقل الكاتب مارك بيري أن بايدن نقل فحوى تقرير مولين- بترايوس عام 2010 نتنياهو بقوله: ” «لقد أصبح الأمر خطيراً بالنسبة إلينا. إن ما تفعله هنا يهدد أمن قواتنا المقاتلة في العراق وأفغانستان وباكستان، وهذا يعرّضنا ويعرض الأمن الإقليمي للخطر» .
إثر عملية سيف القدس الأخيرة، كتب ستيفن والت مقالاً تحت عنوان «حان الوقت لإنهاء العلاقة الخاصة مع إسرائيل»، وهو كاتب عمود في مجلة فورين بوليسي وأستاذ العلاقات الدولية في جامعة هارفرد. في هذا المقال اعتبر والت أن الولايات المتحدة قد بالغت في قيمة «إسرائيل» كرصيد استراتيجي في كثير من الأحيان، وأن الدعم غير المشروط لإسرائيل اليوم يخلق مشاكل لواشنطن أكثر مما يحلها. ويرى أن تكاليف العلاقة الخاصة بينهما مستمرة بالارتفاع، على أن هذه التكاليف سياسية وليست اقتصادية.
فعندما تقف الولايات المتحدة بمفردها وتستخدم حق النقض ضد ثلاثة قرارات منفصلة لمجلس الأمن بشأن وقف إطلاق النار، فإنها تعيد التأكيد مراراً وتكراراً على «حق إسرائيل في الدفاع عن نفسها»، وتفوّض بإرسال أسلحة إضافية بقيمة 735 مليون دولار إلى إسرائيل، وتقدّم للفلسطينيين خطاباً فارغاً فقط حول حقّهم في العيش بحرية وأمن مع دعم حل الدولتين (هذا الأخير هو احتمال لم يعد يأخذه إلا عدد قليل من أهل العلم على محمل الجد)، فإن «ادعاءها بالتفوّق الأخلاقي أصبح مكشوفاً باعتباره أجوفَ ومنافقاً». يقول والت.
والتكلفة الدائمة الأخرى لـ «العلاقة الخاصة» كما يعبّر الكاتب، هي الاستهلاك غير المتناسب للنطاق التردّدي للسياسة الخارجية مع «إسرائيل». يواجه بايدن وبلينكين ومستشار الأمن القومي جيك سوليفان مشاكل أكبر مما يدعو للقلق من تصرّفات دولة شرق أوسطية صغيرة. ومع ذلك، تتورّط الولايات المتحدة في أزمة من صنعها إلى حد كبير، «تتطلّب اهتمامها وتستغرق وقتاً ثميناً بعيداً عن التعامل مع تغيّر المناخ والصين والجائحة وفك الارتباط الأفغاني والانتعاش الاقتصادي ومجموعة من المشاكل الأكثر ثقلاً». ويضيف: «إذا كانت للولايات المتحدة علاقة طبيعية مع إسرائيل، فإنها ستحظى بالاهتمام الذي تستحقّه ولكن ليس أكثر».
ثالثًا، يؤدي الدعم غير المشروط لإسرائيل إلى تعقيد جوانب أخرى من دبلوماسية الولايات المتحدة في الشرق الأوسط. سيكون التفاوض على اتفاقية جديدة للتراجع عن إمكانات الأسلحة النووية الإيرانية ووضع حد لها أسهل بكثير إذا لم تواجه الإدارة معارضة مستمرة من حكومة نتنياهو، ناهيك عن المعارضة القاسية للعناصر المتشدّدة من اللوبي الإسرائيلي في الولايات المتحدة.
واليوم، وبعد معركة سيف القدس في أيار من عام 2021، تبدو الأجواء التي سيطرت في عام 2010 أكثر انقشاعاً وتثبيتاً، ولم تعد أي سياسة أميركية قادرة على تجميل الحقائق التي استشرفها مارشال، لقد أتى اليوم الذي وُصفت فيه «إسرائيل» بأنها دولة فصل عنصري داخل قاعات الكونغرس، كما اتُّهمت بأنها ترتكب «أعمالاً إرهابية»، وفي الحالتين لم تقابل هذه الاتهامات بمعارضة واسعة داخل الكونغرس. كما أن كلّ الاعتبارات التي أشار إليها مارشال في مذكّراته، تتثبّت مصاديقها يوماً بعد يوم، أمام الرأي العام العالمي والأميركي الذي لم يكن للإدارة الأميركية ما تقوله له، سوى مسارعة بايدن لوقف الحرب على غزة، بالإضافة إلى معضلة مقاومة الشعوب للكيان الصهيوني التي تزداد تأجّجاً وتراكم قوة إلى اليوم، وإعلان هذه الشعوب عداءها الواضح للولايات المتحدة.
كيان مصطنع وغير طبيعي:
كيان مصطنع تم زرعه في أرض رافضة له، فمنذ قيامه لم تنتهِ المقاومة ضده بل تزداد مراكمة للقوة العسكرية وقوة الحق بالأرض. أما على صعيد الدول المجاورة، فرغم كل الجهود العالمية لجعل الأنظمة تعترف بالكيان اليهودي في المنطقة العربية، إلا أنها لم تتمكن من تحصيل الاعتراف الشعبي.
إلى ذلك، فإن هذه الدولة تأسست على العرق والدين، وتجعلهما أساس المواطنة فيها، وتستند إلى وهم التفوق العرقي، وإلى أساطير “الحق التاريخي”، ومهما كان من حالها فإنها ليست في إطار الدول الحديثة، فهي فيما تصدره من تشريعات، دولة عنصرية بامتياز من غير الممكن الاندماج الديموقراطي فيها، وقيامها أصلا مخالف لكل السنن في نشوء الدول، وأساس قوتها الاقتصادية والعسكرية والسياسية من خارج حدود الأرض التي أقامت عليها كيانها، وقائم على الحماية الأمريكية. وهي دولة وظيفية أسسها التشكيل الحضاري والإمبريالي الغربي لتقوم على خدمته، ولذا فهي كانت تحظى بكثير من التعاطف لأن بقاءها كقاعدة للاستعمار الغربي جزء من الإستراتيجية العسكرية والسياسية والحضارية للعالم الغربي •
إرادة ومقاومة الشعوب الرافضة له:
عادة ما يكافح الفلسطينيون وحلفاؤهم من محور المقاومة من أجل اختراق روايتهم في الاعلام العالمي، لكن ليس بعد معركة سيف القدس. لا ريب أن لدى إسرائيل ميزة عسكرية في صراعها المستمر مع المقاومة الفلسطينية، لكن في الكفاح للسيطرة على الرواية العامة للصراع بدأت ميزة هذا الكيان تتراجع، خاصة بعد التطور التقني والاتصالي الذي استطاع اخراج القضية الفلسطينية من البعد المحلي، وعزز هوية القدس العربية.
التوقعات الإسرائيلية حول الزوال:
كل الجهود السابقة في المراوغة والتزييف ومحاولات تحقيق إنجازات وانتصارات من خلال اللغة، لم تتمكن من تغيير الواقع المتصدع لهذا الكيان، وهنا يتم طرح فكرة الجدوى، فهل فعلًا هذا الكيان قابل للاستمرار “الأبدي” كما يدعون في شعار “القدس عاصمة أبدية لإسرائيل”؟ بعيدًا عن كل تقنيات التضليل اللغوي أثبت الواقع أنه في كل مرة يحصل حرب بين كيان العدو وبين المقاومة، تبدأ الأصوات العبرية بالتصاعد والتنبؤ حول بداية نهاية هذا الكيان:
يارون لندن وهو كاتب صحافي عبري كتب في مذكراته في نهاية العام 2014: إنني أعدّ نفسي لمحادثة مع حفيدي لأقول له إن نسبه بقائنا في هذه الدولة لن يتعدى 50%. ولمن يغضبهم قولي هذا فإنني أقول له إن نسبه 50% تعتبر جيدة لأن الحقيقة أصعب من ذلك.
يوفال ديسكين وهو رئيس سابق لجهاز الشاباك: لا أدري هل هي نهاية البداية أم بداية النهاية، نحن ليس فقط فاسدين بل نحن معنفون.
كارمي غيلون رئيس سابق لجهاز الشاباك: إن استمرار السياسات المتطرفة ضد المسجد الأقصى ستقود إلى حرب يأجوج ومأجوج ضد الشعب اليهودي وستقود إلى خراب إسرائيل.
مائير داغان رئيس جهاز الموساد العاشر: إنني أشعر بخطر على ضياع الحلم الصهيوني.
روني دانييل المحلل العسكري في القناة العبرية الثانية: أنا غير مطمئن أن أولادي سيكون لهم مستقبل في هذه الدولة، ولا أظن أنهم سيبقون في هذه البلاد.
أفراييم هليفي رئيس سابق لجهاز الموساد: نحن على أبواب كارثة، إنه ظلام ما قبل الهاوية.
بيني موريس وهو مؤرخ إسرائيلي: خلال سنوات سينتطر العرب والمسلمون ويكون اليهود أقلية في هذه الأرض إما مطاردة أو مقتولة وصاحب الحظ هو من يستطيع الهرب إلى أمريكا أو أوروبا.
بنيامين نتنياهو رئيس الوزراء السابق: سأجتهد لأن تبلغ إسرائيل عيد ميلادها المائة لكن هذا ليس بديهيًا، فالتاريخ يعلمنا أنه لم تعمر دولة للشعب اليهودي أكثر من 80 سنة وهي دولة الحشمونائيم.
غادي آيزنكوت رئيس أركان جيش الاحتلال السابق: الأهم من كل التهديدات الخارجية، وأن ما يقلقه هو تراجع التماسك الاجتماعي والداخلي في إسرائيل، لأن الصدع في المجتمع الإسرائيلي، والقطيعة المتبادلة بين القادة، وتدهور الحكم، وتراجع الثقة في مؤسسات الدولة والمحاكم، وانتشار الجريمة، كل هذه أكبر تهديد يواجه مستقبل الدولة.
رابعًا: التأثيرات النفسية والمعرفية
الفعالية المفاهيمية للفكرة
بناءً على كل ما ورد أعلاه، وقبل إخضاع هذا المصطلح للمبادئ التقنية للكلمات الفعالة، يتضّح أن التركيز والتداول المتكرر لفكرة مؤقتية الكيان، تترك تأثيرًا نفسيًا اندفاعيًا لدى الشعوب المحتلة، وتأثيرًا نفسيًا انهزاميًا لدى الشعوب المستوطنة. وتأطيرًا عامًا لمحدودية هذا الكيان. إنه من أكثر المفاهيم تصويبًا على حتمية انتهاء هذا الكيان، وهذا وعد ديني أيضًا ورد في القرآن والتوراة والإنجيل.
الفعالية التقنية للمصطلح
يتميّز هذا المصطلح “الكيان المؤقت” بالبساطة، إذ لا يجبر شخصًا للوصول إلى القاموس، ومعانيه لا تحتمل التأويل وهو مفهوم بشكل واضح من قبل الجميع، وهو ليس فقط مصطلحًا يحتوي على أفكار وبروباغندا دعائية، بل يتمتع بالمصداقية التاريخية والظرفية ووجوده المؤقت هو استشراف علمي ووعد إلهي.
صحيح أن طرح كلمة “مؤقت” هو طرح جديد للتداول ما يمكن أن يؤثر على فهم المعنى، إلا أن كلمة الكيان، أصبحت ترتبط شرطيًا في الأذهان، فتستحضر مباشرة الكيان الإسرائيلي، وتصبح تمامًا مثل مصطلح “كيان العدو”، فعندما نقول كيان العدو، تذهب أذهاننا مباشرة إلى الإسرائيلي. وعليه يصبح مصطلح “الكيان المؤقت” هو تعريف جديد لفكرة قديمة ومعروفة، ولن تحتاج معها إلى تعريف أن المقصود به هو الكيان الصهيوني المؤقت أو كيان الاسرائيلي المؤقت، وإن كان ربط الكلمتين في الإشارة إلى الكلام في بدايات التداول هو فعل مفيد ونافع لترسيخ المصطلح.
إلى ذلك، يتمتّع هذا المصطلح بالإيقاع اللفظي القوي، والسهل في الوقت نفسه، سواء في العربية أو بالإنكليزية Temporary Entity، سهل الحفظ واللفظ.
مسألة مهمة أخرى، في الرسائل، يجب أن تقول ما يريد الناس سماعه، كأن تتحدث بطموح، والترويج إلى أن هذا الكيان مؤقت، يخاطب أعمق آمال الشعوب المستضعفة وأحلامها، وهو ما تريد سماعه وتصديقه وتثبيته للخلاص من ظلم وعدوان وكل ما يحصل عليها من مشقات وعقوبات دولية بسبب هذا الكيان.
وأخيرًا
الواقع أن استخدام الأطراف الفاعلة السياسية والإعلامية لأفكار ومفاهيم معينة، سيؤدي إلى تغيير أكثر أثراً عندما يتم إضفاء الطابع المؤسسي عليها. فما يجعل الأفكار قوية هو استقرارها، وقدرتها كمنطلق فكري على قولبة أنماط التفكير بحيث تقود إلى القضاء على أي حلول سياسية أخرى خارج قالبها الفكري، وهي تعتمد إلى حد كبير على دعم أطراف فاعلة سياسية في مواقع مركزية قيادية بالدرجة الأولى، وأطراف فاعلة إعلامية بدرجة لا تقل أهمية، ووضعها على أجندات سياسية وإعلامية. ومن ثمّ إطلاقها في مناسبة مركزية أيضًا لتعطي انطباعًا راسخًا لا يُنسى، ومن ثمّ، يأتي دور التكرار، والتكرار، والتكرار، فالتكرار هو التقنية الأكثر فعالية لاستمرار الرسائل، ووضعها في سياق مستمر ومتصل.
العبرية::
הישות הזמנית
בהתאם לכתוביות “העליונות הצבאית” ו”דטרמיניזם”כרחנות/הכרחיות הדומיננטיות האמריקנית ן”חוסר אלטרנטיבות” הציר הערבי-המערבי ממשיך להכיר בישות הישראלית באזור שלנו בתירוץ של “ריאליזם” וההתחשבות שהמהפכניות מהווה רעיון רומנטי חסר אחריות. בפועל ההכרה “שאין אלטרנטיבות ” בעניין של “שלום עם ישראל” מצדיקה את כל המעשים עד אינסוף . האמת שלא ידובר על “אלטרנטיבה” ופעולות ההסדרה אינן “גורל הכרחי בלתי נמנע ,רעיון של אלטרנטיבה הוא רק הטעיה להטעות ולגרום להפסיק לחשוב שהישות הזו אינה טבעית כמו נטע זר שננטע במקום שלא מקובל בו כי הסירוב הזה מהווה כתגובה טבעית שלא תסתיים אלא אחרי הסרת הישות הזו. הישות הזאת רק ישות זמנית שאין לה שחר ואין לה שורש לאורך ההיסטוריה.מציגים בתיק הזה את היעילות ואת הזכות של המונחים שמשומשים בתיאור ישות האויב ואז הצגת השיטות המוסמכות שעל ידיה ייהפף הישות שלהם לישות מקובל דרך המונחים ,הדבר שמחייב אותנו לקבוע מונח שיכיל את תגובה מטרפדת את כל ניסיונות יצוב ישות האויב בארצנו. בתיק הזה גם מציגים את ההשפעות הפסיכולגיות והאפקטיביות שאפשר לממש אותן דרך המונח/תיוג “הישות הזמנית”.
ראשית: האפקטיביות של המונחים המשומשים
יש המון המון מונחים נפוצים שמתארים את הישות הישראלית באזור כמו: ישות הכיבוש, ישות האויב, הישות הבוזז, הישות הציונית, ו”ישראל” במירכאות כסימן שאיננו מתייחסים אליה כמדינה לגיטימית.
ישות האויב: המונח מסמן שהישות הזו מהווה אויב ומה שבינינו הוא סכסוך , המונח הזה רק התחלה ויסביר למקבלים שהישות הזו נחשבת כאויב אבל יש כמה משטרים ערביים וכמה כלי תקשורת ערביים ומדינות קליינטיות של המערב שנמצאות במזרח התיכון הצליחו לגרום להצטבר ההתפרציות במחסום הפסיכולוגי כלפי ישות האויב כניסיון להדגיש שהעוינות היא רק דעה ,ויש משטרים הצדיקו את הסכמי השלום עם ישראל דרך הלגיטמציה מבחינה אסלאמית ולנסח אידיולוגיות דתיות מחדש שרק מבוססות על רעיון השלום.
ישות הכיבוש: היא הגדרה דיסקרפטיבית מיועדת להסביר שזה כיבוש ואין לו יכולת להגדיר , המונח הזה מפנים את המשמעות אצל המקבל.
הישות הבוזז: יש סימנטיקה למונח הזה כי מתאר את מהות האויב אבל האויב וסוכניו הצליחו לטרפד את המונח הזה דרך ההתחפרות של “הריאליזם” שבזיזת ושדידת האדמה הפלסטינית תשאר ובאותו זמן אין לה פתרונות רק באמצעות ההסדרה.
הישות הציונית: מונח מגדיר את הישות עם האידיולוגיה הציונית , במציאות ומבחינת ההבנה העממית חושבים שמילת ציוני מבטאת קללות והעלבות ,הביטוי ציוניזם מכליל סימנטיקה פרמננטית על הכיבוש ועקירת העם והאלימות ועוד כל כך הרבה פעולות ישראליות מסוג הזה. ולמרות כל מה שנזכר הם סומכים על המונח הזה בתןך ישות האויב ובכל גאווה ואין בו שום סימנים לגמירת וחורבן הישות.
“ישראל”: במירכאות כסימנטיקה שאיננה מדינה ליגיטימית , במציאות אם סימנת את ההפך זה מחייב אותך לומר: העולם מכיר בה כמדינה אבל אני לא מכיר בה ובפועל אם תכתוב ישראל במירכאות זה אומר שאתה מכיר בה כמדינה בעקיפין.
שנית: איך האויב מקדיש את נוכחותו דרך המונחים
השימוש במונחים נחשב כחלק בלתי נפרד מהתחבולות הציוניות הרטוריקיות שמופיעות כמונחים תמימים ואינם נוקטים עמדה ואפשר להחליף אותם במקום המונחים בעלי אופי היסטורי מציאותי , הערבוב בין המונחים והפיכתה ללא תחום סמנטי ברור והניסיונות לטשטש ולמחוק את העובדות דרך ההתעלמות וההכחשה והמצאת מציאות חדשה דרך ההשנות:
המושגים החמקניים שהאויב משתמש בהן
שמנו לב שהישראליים משתמשים בשפה דיפלומטית כדי להפוך את הישות שלהם לישות מקובלת וגם משתמשים במושגימ כמו: “דמוקרטיה”,”חרות”,ביטחון”,”שלום” אותם דברים הנמצאים בספרות ובהנרטיב של הדיפלומטיה האמריקנית בדיוק כאילו היתה ישות טבעית באזור , הם משתמשים במושגים הללו באופן אינטנסיבי ויסודי כדי להסביר לעולם שהסכנות מסביב ישות האויב הן סכנות משותפות בין ישות האויב ושאר העמים כמו אמריקה ,אירופה גם העם הערבי. ואז יופיע הציבור הישראלי בצורת המגן על זכותו בדמוקרטיה וביטחון כמו שאר העמים , וגם תופיע האחריות הגדולה על הממשלה הישראלית בדיוק כמו שאר הממשלות בעולם למען להגן על הציבור הישראלי. התאורטיקנים הישראלים חושבים כי אם התרכזו על הסימטריה וההרמוניה עם ארצות הברית תהיה אפשרות גדולה לגייס אנשים חסרי פניות למען ישראל בהתאם לגל הנרמולזציה שפולשת מדינות המפרץ בימינו וגם פולשת מדינות ערביות אחרות.
לכך שמנו לב שהספרות והנרטיב של האויב בפני הקהילה הבין לאומית ודעת הקהל משתמשים בביטויים כמו: “הכבוד ההדדי”,”שיתוף פעולה”,” ההסדרה” כניסיון לרמז לעובדה קיימת שתעניק לשני הצדדים את זכויותם בשוויון.
ובהקשר אחר הישראלים מצטיינים בהמצאת הקשרים למילת “השלום” עצמו כאילו משמעותה רק שייכת להם , הם מכחישים דרך המילה הזו שהם פולשים ותוקפים באופן ספציפי שהם יודעים היטב שכל העולם לא מתייחס אליהם כעם מדוכא , היום יש המון המון אנשים שמגדירים את הישראלים ככובשים ותוקפים במיוחד בסיקטור של האנשים המשכילים ופרוגרסיביים שיש להם השקפה ודעה.
יש גם המון שימושים למונח “השלום” למשל כשמדברים על “קידום תהליכי השלום” לא מדברים על פרטים כמו לאן יקדמו את תהליכי השלום ומשאירים את ההקשר מסתורי כדי לגרום להרבה אופציות פתוחות כניסיון לסיים את התהליכים הללו במיזוג “ישראל” עם מדינות ערב.
ההתעלמות מהשורשים ההיסטוריים וזיופם והעדפת אלמנט המקום
אחד מהתחבולות הציוניות הראשיות בנאום הציוני הוא פסילת הוא פסילת התופעות והמונחים מהשורש ההיסטורי והחברתי שלה כדי שיציג את המציאות כפעולות ונהלים ואירועים שאין להם שורש היסטורי ברור וגם אין להם הקשר היסטורי מסויים ואז אין לה סיבה ידועה או כיוון קבוע . אין קשר בין הסיבה ובין התוצאה והתוצאה אין לה סיבה בהקשר ההיסטורי שלה ,האינפורמציה לא מסווגת בתבנית ואז אפשר להפוך את הדבר השולי לבסיסי ולהפוך את הבסיסי לשולי וגם אפשר לתאר תקרית מסויימת לפי סוג המשמעות שסומכים עליה בתוך תבנית ונרטיב חוזר ונשנה כמו סיסמת “ירושלים בירת ישראל הנצחית” בנאומים הציוניים המופנים אל דעת הקהל הפנימית והעולמית בביטוי הזה /הסיסמא היא הכחשת השורשים ההיסטוריים הערביים בראש וראשונה ואפשר לחזור להצדיק את סיסמת ” “ארץ ללא עם” כניסיון להגיד: פלסטין אולי לא הארץ המובטחת שהבטיח בלפור אבל היא לא פלסטין בעצם אלא רק אדמה , מקום ללא זמן בלי היסטוריה דרך החזרה וההתחמקות , הצגנו בקטע הזה קטגורית מונחים שמנסים להסתיר את העבר והמורשת של העם הפלסיטיני וכל מה שהוא שייך להיסטוריית פלסטין בתודעה ו”הקדשה” “הנצחת” ירושלים כבירה יהודית.
על פי מה שהוכרז משימושי המונחים של הקדשת הקיום ומובני הנורמליזציה שזה חלק מסייע לייצב חוקיות המשכיות הממשל , ומשימתו הראשית ויעילותה היא להפוך את הנורמליזציה למקובלת למרות שמונח הנורמליזציה מרמז למשהו לא טבעי שמשתמשים בו כדי להפוך אותו לדבר טבעי וככה ייחשב כדבר חשוב מאוד למרות בואו מאוחר -איחוד המונח שמכיל את תגובה נגד המונחים הללו שמנסים לייצב את הישות בעולם הערבי , וההכרה בו כאילו ישות טבעית והיא “הישות הזמנית”.
שלישי: הישות הזמנית
למונח הזה יש תיוג עם יכולת פרשנות גבוהה ברמת היעילות הלינגויסטית והקונספטואלית שתובן בתודעה הערבית והציונית ביחד , מצד אחד המונח שמדגיש על גמירת הישות שאין עליה עוררין בתוך הנאום הערבי שהתחיל להסדק על ידי תאורטיזצית המושגים התבוסתניים שנזכרו במבוא , ומצד אחר המונח הוא אחד מכלים שלנו בלחימה הפסיכולוגית , נתאר אותה כ”ישות זמנית” בזמן שנציין אליה. לחימה פסיכולוגית מתאימה לכל הטרדונות ההולכות וגודלות אצל מנהיגי הישות והאליטה שלו והויכוח המתמיד אצל מסגרות הפוליטיקה והאינטלקטולית העברית בעניין של אפשרות גמירת הישות.
הגדרת הישות הזמנית
הזמני: הסוג של המונח הזה בשפה הערבית הוא פסיבי ומשמעותו שהישות לא תשאר אלא תגמר ורק תתמשך לזמן מסוים בשביל פונקציה מסוימת , הישות הזמנית סמך ביסוד ונוכחותו באזור על פונקציה מסוימת אותה פונקציה שננטע בשבילה באזור מערב אסיה , הישות הזו חולפת ולא קבועה זאת השקפה מבוססת על שיקולים מוכיחים שהישות הזמנית תגמר כמו: כישלון הישות בפונקציה שלו , חולשת הישות כי היא ישות לא טבעית , רצון ההתנגדות של העמים שמסרבים את הישות באזור.
הכרחיות גמירת הישות
הכרחיות גמירת הישות וכישלונה בתפקידה: בשנים שחלפו לפני שננת 1948 באותה שנה שהתרחש בה אירוע הנכבה בפלסטין התרחשו המון ויכוחים ברמות המדיניות וצבאיות בארצות הברית על הערך של הקמת מדינת “ישראל” מאת היומנים הויכוחים הבולטים והעמדות החשובות היו בין הנשיא האמריקני באותה תקופה הארי טרומן ובין ראש מטה צבא ארצות הברית ג’ורג’ מרשל שהקל את פלישת אירופה ובעל <<תןכנית מרשל>> ששיקמה את אירופה מחדש אחרי מלחמת העולם השנייה , עמדות מרשל התרכזו על כמה שיקולים:
– תמיכת מדינה ישראלית טריטוריאלית במזרח התיכון תשפיע על ביטחון ואינטרסי ארצות הברית בראש וראשונה.
– ההכרה במדינה יהודית ישלהב ויצית את העולם הערבי.
– ההכרה במדינה יהודית יגרום לקשיים נוספים ומתרבים עם בעיות חשובות נוספות מול האומות המאוחדת ודעת הקהל.
– ההחלטה ופיתרון הבעיות דרך האלימות יטרפד את תהליכי השלום.
– האינטרס של היהודים נמצא בההתעלמות מלהכיר בישות באופן חוקי.
וככה נהפך מרשל לבעל מוניטין לא רק כי הוא מתנגד לעמדת ארצות הברית התומכת את חילוק את אדמת פלסטין אלא המליץ מרשל שלא תכיר ארצות הברית במדינת ישראל , הנה ציפה מרשל שהמדינה היהודית תהיה מקור מטרפד את את המדיניות של ארצות הברית העתידית וזה היה ברור לפי כמה סימנים כמו הסימן הבולט ביותר שהוא העקשנות הישראלית באותה תקופה לגבי הסכסוך עם הפלסטיניים המתמשך עד היום אותו דבר שמחליש את עמדת ארצות הברית ומשפיע על תפקידה באזור , ועל פי מה שנזכר ב”סיכום בטריוס במגזין פוריין פולייס : ביוש ביידן והעמדתו למצב קשה זה לא היה כל הסיפור ” שנת 2010 אמר הסופר מארק פיר שביידן העביר את התוכן של מכתב הסיכום מולן-בטריוס 1 בשנת 2010 לנתניהו “המצב התדרדר מאוד מצדנו מגדירים שהמעשים שלך פה מסכנות את כוחותנו הלוחמות בעירק ואפגנסטן ופקיסטן המעשים שלך מסכנים אותנו וגם הביטחון האזורי”2
בעקבות מבצע חרב ירושלים שומר החומות כתב סטיבן וולט מאמר שהכתובת שלו “הגיע הזמן לגמור את היחסים עם ישראל ” וולט הוא סופר בעל טור במגזין פוריין בוליסי וגם עובד כפרופסור באוניברסטת הרווארד , במאמר הזה חושב וולט שארצות הברית הגזימה בערך של “ישראל” מבחינת העליונות האסטרטיגית בהרבה פעמים וכי התמיכה חסרת תנאים לישראל יצרה סוג של דלמות לוושינגטון יותר מהפתרונות, וגם רואה וולט שעלויות היחסים בין אמריקה לישראל הולכות ומתגברות על בסיס שהעלויות פוליטיות ולא כלכליות.
בזמן שתעמוד בו ארצות הברית לבד ותשתמש בזכות וטו נגד שלוש החלטות לחוד של מועצת הביטחון בעניין של הפסקת אש זה סימן שהיא מדגישה את כל הזמן על “זכות ישראל להגן על עצמה” ומאשרת לשלוח 375 מליון דולר לישראל באותו זמן ששולחת ארצות הברית מילים ריקות לפלסטיניים בתוך נאום לא חשוב לגבי זכותם לחיות בחרות וביטחון במקביל תמיכת פתרון שתי המדינות , אומר וולט שאף גורם מתייחס ברצינות לעניין של פתרון שתי המדינות מעט מספר קטן מאנשי ידע, טענת ישראל על עליונותה המוסרית נהיית היום חשופה מול כולם בגלל שהיא חלולה וצבועה.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 הציעו כמו קצינים וגורמים בכירים בפיקוד המרכז של ארצות הברית וכמה מהאחראיים על אינטרסי ארה”ב במזה”ת לפנטגון ולראש המטות המשולבים תת אלוף מייקל מולן בעניין של הסכסוך הישראלי הפלסטיני , שלוחת הקצינים הבכירים נשלחו מטעם יו”ר המטות המשולבים שהוא האלוף דוויד פטראוס בגלל שיאשר על “דאגתו שלא הגיעו עד עכשיו לפתרון בעניין של הסכסוך.
העלות הקבועה האחרת של “היחסים המיוחדים” לפי ביטוי הסופר היא צריכה לא מתאימה לרוחב פס של מדיניות החוץ של עם <<ישראל>> , ביידן ובלינקין ויועץ הביטחון הלאומי ג’ק’ אליפן עומדים בפני בעיות גדולות יותר , המצב הזה נהיהה סיבה שגורמת לדאוג מהתהגות מדינה קטנה במזרח התיכון , ולמרות זה ארצות הברית בסתבכה במשבר שהשתתפה ביצירתו “תמצוץ את הכוח שלה ותבזבז את הזמן שלה רחוק מלהתייחס עם שינוי האקלים וההתנתקות עם אפגניסטן וההתאוששות הכלכלית וכל הבעיות הקשות” ןהוסיף:” אם אם לארצות הברית יחס טבעי עם ישראל אז תתעניין ארה”ב בישראל איך שישראל מגיע לה ולא יותר מזה”.
שלישי, התמיכה חסרת תנאים לישראל גורמת לסבך את תחומים אחרים בדיפלומטיה האמריקנית במזרח התיכון. המשא ומתן על הסכם חדש להתחמק ולסגת מאפשרויות הנשק הגרעיני האיראני ולשים קץ לה יותר קל אם לא התמודד הממשל מול ההתנגדות הממושכת של ממשלת נתניהו , קל וחומר ההתנגדות החזקה נגד הגורמים הקיצונים בלובי הישראלי בארצות הברית.
בימינו אחרי מבצע חרב ירושלים _ שומר החומות_ בחודש אייר שנת 2021 נראית התחושה הכללית שהשתלטה בשנת 2010 יציבה יותר כי המדיניות האמריקנית אינה יכולה ליפות את העובדות שחזה אותן מרשל , בא היום שתתאר בו “ישראל” כמדינת אפרטהיד וגם תאשם בתוך הקונגרס בגלל “פעולות הטרור” שביצעה “ישראל” ובשני המצבים לא תמצא מתנגדים בתוך הקונגרס. כל השיקולים שהוזכרו ביומנים שלו הסתבר בדיעבד שהם נכונים לגמרי , מול דעת הקהל בעולם ובאמריקה שלא היה לממשל האמריקני מה להגיד ולעשות מלבד יוזמת ביידן של הפסקת הלחימה בעזה , בנוסף דילמת התנגדות העמים לנוכחות הישות הציונית שהולכת ומתגברת עד היום והכרזת העמים את העוינות שלהם לאמריקה אנטי-אמריקניזם.
ישות מומצאת ולא טבעית :
ישות מומצאת ננטעת באדמה מסרבת לה וסולדת ממנה , מאז קיום הישות לא הסתימה ההתנגדות כלפיה אלא מתחזקת נגדה הכוח הצבאית וכוח הזכאות לאדמה . בחזית המדינות השכנות לישות ולמרות כל המאמצים הבין לאומיים להכריח את הממשלים להכיר בישות היהודית באזור הערבי מלבד שהם לא הצליחו לממש הכרה עממית בישות היהודית.
חוץ מזה שהמדינה הזו נוסדה על בסיס הגזע ודת והופכת אותם לחלק עיקרי ובסיסי לאזרחות בתוך הישות על ידי אשליית העליונות האתנית ואל מיתוסי “הזכות ההיסטורית” בכל מקרה הישות הזו לא תהיה במסגרת המדינות החדשות בגלל החקיקות שלה שהופכות אותה למדינה גזענית לגמרי ואי אפשר להיתוך דמוקרטי בישות הזאת , בהתחלתה היה קיומה של הישות נוגד לכל יסודי קיום המדינות, יסוד הכוח המדיני הכלכלי והצבאי לא היה מתוך המדינה עצמה אלא מחוץ גבוליה ומחוץ האדמה שהקימה את הישות שלה עליה כי היא רק סומכת על הפרוטקשן האמריקאי , וגם היא מדינה פונקציונלית שייסד אותה הגוש האימפריאליסטי המערבי רק בגלל לשרת אותו , הישות נתמכת מאוד כי השארותה הוא חלק מהבסיס הקולניאלי וכחלק מהאסטרטגיה ,הצבאית ,המדינית והתרבותית לעולם המערבי.
רצון והתנגדות העמים כלפי הישות
בדרך כלל הפלסטיניים נאבקים ונלחמים ביחד עם בני ברית שלהם מציר ההתנגדות להפריך את הנרטיב של הישות בכלי התקשורת העולמיים אבל אחרי מלחמת חרב ירושלים שומר החומות אין ספק שאצל ישראל יתרון צבאי בסכסוך המתמשך עם ההתנגדות הפלסטינית אבל במאבק ההשתלטות על הסיפור הכללי של הסכסוך התחיל יתרון הישות לרדת בזמן שהתחיל הפיתוח הטכני והתפתחות התקשורת שהתחילה לחזק את הסוגיה הפלסטינית ולהרים אותה מהדרגה האזורית לעולמית וגם להמחיש את זהותה של ירושלים הערבית.
הציפיות הישראליות לגבי גמירת הישות (החורבן)
כל המאמצים הקודמים להתחמק ולזייף וניסיונות הגשמת הישגים וניצחונות על ידי השפה , כל המאבקים הללו לא הצליחו לשנות את המציאות הסדוקה של הישות , הנה אנו מציעים את רעיון היעילות , האם הישות הזו תימשך “נצחית” לפי טענתם בסיסמת “ירושלים” בירת ישראל הנצחית”? , רחוק מכל טכניקות הסחת הדעת הלשוניות נמצא שהמציאות הוכיחה שהעבריים עצמם מתחילים מתחילים לחזות על חורבן וגמירת הישות בעיקר כאשר תתרחש מלחמה בין ישות האויב לההתנגדות:
ירון לונדון סופר עבריכתב ביומנים שלו בסוף שנת 2014: אני מתכונן להגיד לנכדי שאחוז השארותנו באדמה הזו רק מגיע ל50% ועונה למי שמתעצבן מדיבור שלי שאחוז50% ייחשב כטוב כי האמת קשה יותר מהאחוז הזה.
יובל דיסקין ראש השבכ לשעבר: לא יודע האם זה סוף ההתחלה או התחלת הסוף, אנו לא רק מושחתים אלא גם רקובים.
כרמי גילון ראש השבכ לשעבר: המשך המדיניות הקיצונית נגד מסגד אלאקצא יגרום למלחמת גוג ומגוג נגד העם היהודי ותגרום לחורבן ישראל.
מאיר דגן ראש השבכ העשירי: אני אני מרגיש בסכנה בגלל אובדן החלום הציוני.
רוני דניאל הפרשן הצבאי בערוץ 2: אינני רגוע ולא בטוח שיהיה עתיד לבנים שלי במדינה הזו ולא חושב שיישארו בה.
אפרים הלוי ראש המוסד לשעבר: אנו על סף אסון זה חושך על פני תהום.
בני מוריס היסטוריון ישראלי: בתוך שנים ייחכה הערבים והמוסלמים בזמן שיהיו היעודים כמיעוט באדמה הזו או שישארו בה כהרוגים או נרדפים ובר מזל מי שיצליח לברוח לאמריקה או אירופה.
בנימין נתניהו ראש הממשלה לשעבר: אעבוד קשה ואפעל שתחגוג ישראל המאה אבל זאת לא אקסיומה כי ההיסטוריה מלמדת אותנו כי ישראל לא תחגוג יותר מ80 שנים כמו ממלכת החשמונאים.
גדי איזנקוט רמטכ”ל לשעבר של צבא הכיבוש הישראלי: הדבר החשוב ביותר מבין כל האיומים החיצוניים הוא ירידת הלכידות החברתית זה מה שמדאיג אותי וגם הלכידות הפנימית בישראל כי הקרע הוא שהחברה הישראלית וההתנכרות בין מנהיגי הישות התדרדרות הממשל ואי אימון במוסדות המדינה ובתי משפט שלה והתפשטות הפשע ,כל מה שנזכר מהווה לאיום שמסכן את עתידה של המדינה.
רביעי: ההשפעות הפסיכולוגיות והקוגנטיביות
אפקטיביות מושגית של הרעיון
על פי מה שנזכר לעיל ולפני עיבודו של המונח על בסיס העיקרונות הטכניות של המילים האפקטיביים הסתבר שההתרכזות והשימוש החוזר לרעיון של תזמון הישות משפיע מבחינה תגובתית נפשית אצל העמים הכבושים ,גם משפיע הרעיון על העמים הכובשים באופן תבוסתני ומגדיר הגדרה כללית על מוגבלות הישות , תזמון הישות זה מהמונחים הצודקים ביותר בעניין של הכרחיות חורבן הישות וגם זאת הבטחה דתית בספרי הקודש כמו קוראן ותנך.
האפקטיביות הטכנית של המונח
אפשר לתאר את מונח “הישות הזמנית” כמונח פשוט כי לא מאליץ אף אחד לחפש את משמעות שלו במילון ואי אפשר להבין אותו בצורה אחרת ומובן מכולם ,מונח ישות זמנית לא מכיל רעיונות שקרניות ותעמולות ברובגנדה , המונח מצטיין באמיתות היסטורית ונוכחותו הזמנית היא רק צפיה מדעית והבטחה אלוהית.
זה נכון שמילת “זמנית” נהפכת לנרטיב חדש ואולי ישפיע על משמעותו של המונח אבל יש יחס מותנה בין מוחם של האנשים ובין מילת ישות כי מייד יזכירו את הישות הישראלית בגלל ההבנה הזו “הישות הזמנית” היא הגדרה חדשה לרעיון ישן וידוע הדבר שלא יחייב להגדיר ולציין שאנו מתכוונים לישות הציונית הזמנית או לישות הישראלית הזמנית , אם היתה קשירת שתי המילים בשביל לציין לדיבור רק בתקופת תחילת השימוש במונח מהווה כיעיל ומצויין כדי לבסס את המונח.
בנוסף שיש למונח הזה קצב מילולי חזק וקל באותו זמן בערבית וגם באנגלית Temporary Entity קל לשמור ולבטא אותו.
יש עניין אחר חשוב לגבי המכתבים זה אומר שאנו חייבים להגיד מה האנשים צריכים לשמוע כאילו אתה מדבר בשאיפה להגיד לכולם שהישות הזו זמנית , הדבר הזה משביע את רצונם של העמים הכבושים ויגשים את חלומותיהם זה בדיוק מה שהעמים הכבושים רוצים לשמוע אותו ולהגשים אותו ולהאמין לו ולייצב ולשמור את המונח כדי להשתחרר מהתוקפנות ואי-צדק ומכל מה שסובל ממנו מהקשיים כתוצאה הקיום הישות הזו.
ובסוף
המציאות מוכיחה ששימוש צדדים פוליטיים ואנשי תקשורת ועיתונאים מיומנים ואפקטיביים למונחים ומושגים ורעיונות מסוימים גורם לקראת שינוי בזמן שתתן לשימוש במונחים הללו את האופי המוסדי , האלמנט שמחזק את הרעיונות הוא יציבותם היכולת שלהם להיות עיקרון אינטלקטואלי שינסח את תבניות החשיבה שתטרפד את כל הפתרונות הפוליטיות שלא שייכים להתבנית האינטלקטואלי שלהם והם סומכים על תמיכת רשויות וצדדים פוליטיים אפקטיביים במקומות קבלת החלטות על ידי גורמים בכיריםברמה הגבוהה וגם עיתונאיים פעילים בכלי תקשורת , וגם תכנון אגנדה פוליטית ותקשורתית ואז ההכרזה על כל מה שנזכר לרגל יום זיכרון אירוע מסוים וכדומה בגלל שיהיו המונחים החדשים מבוססים היטבובלתי נשכחים ואז נשנה ונחזור על המונחים כי החזרה נחשבת כשיטה אפקטיבית וטכנית יעילה בשביל להמשיך במסריםולגייס אותם בהקשר מתמשך וקבוע.